آنچه باید در مورد سنگ کیسه صفرا بدانیم

بیماری سنگ کیسه صفرا، همچنین به عنوان کوله سیستولیتیازیس شناخته می شود، به عنوان رسوبات سخت یا سنگ در کیسه صفرا و مجاری صفراوی مشخص می شود. کیسه صفرا با عملکرد طبیعی صفرا را ذخیره می کند و زمانی که برای هضم لازم باشد آن را به روده کوچک رها می کند. اگر صفرا حاوی کلسترول یا بیلی روبین بیش از حد باشد، کیسه صفرا ناکارآمد باشد، یا اگر ترشح صفرا مختل شود، ممکن است سنگ کیسه صفرا ایجاد شود. نوع سنگ کیسه صفرا با ترکیب آن تعریف می شود و می توان آن را به دو گروه اصلی تقسیم کرد: آنهایی که غنی از کلسترول هستند و آنهایی که عمدتاً از رنگدانه های صفراوی تشکیل شده اند تقسیم بندی کرد.

عوامل خطر شناخته شده برای این بیماری عبارتند از جنسیت زن، استعداد ارثی، افزایش سن و شاخص توده بدنی (BMI)، کاهش وزن سریع، دیابت و عوامل گوارشی و صفراوی از جمله عفونت. شیوع سنگ های صفراوی کلسترولی به طور کلی در نتیجه تغییرات تغذیه و سبک زندگی، پیری جمعیت، افزایش شیوع جهانی چاقی و بهبود قابلیت های تشخیصی در حال افزایش است.

سنگ کیسه صفرا را می توان بر اساس تاریخچه پزشکی، یافته های بالینی و تصویربرداری تشخیص داد. مناسب ترین روش تصویربرداری، تصویربرداری اولتراسوند شکم است.

در حال حاضر، کوله سیستکتومی، عمدتاً از طریق روش لاپاروسکوپی، درمان استاندارد برای کوله سیستولیتیازیس علامتدار است . تخمین زده می شود که بیش از 500000 نفر در ایالات متحده آمریکا سالانه برای سنگ های صفراوی علامت دار تحت کوله سیستکتومی قرار می گیرند.

برخی از افرادی که به بیماری سنگ کیسه صفرا مبتلا می شوند ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است درد شدید شکم (کولیک صفراوی)، تهوع و استفراغ را تجربه کنند. تخمین زده می شود که 2 تا 4 درصد از افراد مبتلا به سنگ کیسه صفرا هر ساله علائمی را بروز می دهند. افراد مبتلا به علائم سنگ کیسه صفرا در معرض خطر تقریباً 25٪ عوارض در طی 10 تا 20 سال قرار دارند، که بیشتر از خطر عوارض در افرادی است که بدون علامت هستند. خطر عوارض نیز تحت تأثیر محل سنگ‌های صفراوی قرار می‌گیرد، زیرا سنگ‌هایی که در مجرای صفراوی مشترک قرار می‌گیرند، خطر عوارض تقریباً 20 درصدی را در طی پنج سال دارند.