قرن بیستم به عنوان قرن رشد جمعیت جهان شناخته می شود و یکی از مهم ترین دستاوردهای تمدن به شمار می رود، در حالی که قرن بیست و یکم به عنوان قرن پیری شناخته می شود. متوسط امید به زندگی در بازه زمانی 2000 تا 2016 ، 5.5 سال افزایش یافت ، که بزرگترین جهش از دهه 60 قرن بیستم است. بر اساس پیش بینی های سازمان ملل، تعداد افراد بالای 60 سال تا سال 2050 بیش از دو برابر خواهد شد، از 840 میلیون فعلی به بیش از 2 میلیارد نفرخواهد رسید.
تعداد زیادی از مطالعات مربوط به افزایش طول عمر سالم و سلامتی وجود دارد. با این حال، تعداد کمی از آنها فرمول مشخصی برای زندگی طولانی و سالم به ما داده اند. با این حال، یک مرد وجود دارد که ما را به هدفمان نزدیک‌تر کرده است، و آن یوشینوری اسومی ، محقق برنده جایزه نوبل ۲۰۱۶ در فیزیولوژی یا پزشکی برای تفسیر اولیه‌اش از مکانیسم‌های اتوفاژی است[۱]. اگرچه کمک های این دانشمند بزرگ در عرصه علم بسیار شناخته شده است، اما متأسفانه عموم مردم جهان به اندازه کافی با نتیجه گیری ها و توصیه های او و همچنین خروجی های تعداد زیادی از مطالعاتی که به دنبال کار او انجام شده است، آشنا نیستند.
سه نوع اصلی اتوفاژی شناخته شده است: ماکرو اتوفاژی، میکرو اتوفاژی و اتوفاژی با واسطه چاپرون[۲][۳][۴]. با این حال، اصطلاح "اتوفاژی" معمولاً به ماکرو اتوفاژی اشاره دارد که شایع ترین شکل آن است. اگرچه این نوع اتوفاژی از نظر مورفولوژیکی متفاوت است، لیزوزوم ها نقش مهمی در تخریب و بازیافت در همه آنها دارند. به طور خلاصه، اتوفاژی یک فرآیند ضروری است که در بدن انسان با هدف حذف بخش‌های ناکارآمد و ناخواسته سلول‌ها و همچنین بازسازی سلول‌های موجود برای جدیدتر و سالم‌تر کردن آنها انجام می‌شود، بنابراین اتوفاژی نشان‌دهنده یک مکانیسم تکاملی برای حفظ خود است که از طریق آن انسان‌ها می تواند بدن خود را تمیز و ترمیم کند. این توضیح دهنده معنای تحت اللفظی اتوفاژی است که از یونان باستان برای "خودخواری" مشتق شده است - "auto" به معنای "خود" و "phagy" به معنای "خوردن" است. به همین دلیل، می توان به راحتی فرض کرد که اتوفاژی باید بر طول عمر و زندگی سالم تأثیر مثبت بگذارد. با این حال، برخی از مطالعات علمی وجود دارد که نشان می دهد اتوفاژی می تواند اثرات مثبت، اما همچنین منفی بر سلامت داشته باشد.
در نتیجه، اتوفاژی احتمالاً نقش مهمی در پیشگیری از طیف گسترده ای از بیماری ها از جمله چاقی، کاردیومیوپاتی، دیابت، بیماری کبد، سرطان، بیماری های تخریب عصبی، بیماری خود ایمنی و عفونت ایفا می کند و برعکس، اتوفاژی تنظیم نشده با چندین اختلال از جمله بیماری های متابولیک، اختلالات عصبی، بیماری های عفونی و سرطان مرتبط است.
در یکی از مطالعات محققان به این نتیجه رسیدند که عدم اتوفاژی در افراد مسن یکی از دلایل اصلی است که منجر به تجمع "ضایعات" بیولوژیکی می شود که در پروتئین ها و اندامک های آسیب دیده منعکس می شود. همچنین گروهی از محققان در تحقیقات خود روی موش ها دریافتند که از دست دادن عملکرد ژن اتوفاژی منجر به تجمع پروتئین‌ها و اندامک‌های آسیب‌دیده در سلول‌ها می‌شود و این امر پیری موش‌ها را تسریع می‌کند و در نتیجه طول عمر آنها را کوتاه می‌کند. از سوی دیگر، مطالعه ای که توسط گروهی دیگر انجام شد، ثابت کرد که افزایش فعالیت اتوفاژی باعث افزایش طول عمر در همان گونه موش می شود، زیرا فرآیند اتوفاژی سلول های پیر را نجات داده بود، به طوری که هیچ تجمعی از میتوکندری های ناکارآمد وجود نداشت.
با این وجود، دانشمندان هنوز تصویر روشنی از تمام اثراتی که اتوفاژی بر بدن ما می توانند داشته باشد، ندارند، بنابراین تحقیقات بیشتر، به ویژه در مورد اثرات آن بر روی انسان ها ضروری است (بیشتر تحقیقات بر روی حیوانات انجام شده است). آنچه که دانشمندان می دانند این است که مزایای اصلی اتوفاژی بر اساس اصول ضد پیری و تلاش برای برگرداندن ساعت بدن و ایجاد سلول های جدید و جوان است. دانشمندان همچنین می‌دانند که اتوفاژی زمانی که سلول‌های ما تحت فشار هستند افزایش می‌یابد تا از بدن انسان محافظت کرده و به افزایش طول عمر و زندگی سالم کمک کند.
اگرچه واقعیت این است که اتوفاژی به طور طبیعی اتفاق می‌افتد، با این حال، اینکه اتوفاژی توسط برخی محرک‌های خاص تحریک می شود، یک سؤال تحقیقاتی بسیار مهم را در ذهن ایجاد می کند. برخی از تحقیقات قویاً نشان می‌دهند که هم فستینگ (بویژه فستینگ متناوب) و هم محدودیت کالری (رژیم‌های کتوژنیک) می‌توانند باعث تحریک اتوفاژی در بدن انسان شوند ، همچنین، فعالیت بدنی منظم و خواب منظم هر دو می توانند منجر به این امر شوند.