دیابت‌آباد: یک تمثیل برای درک مقاومت به انسولین
دیابت‌آباد: داستان مقاومت به انسولین و تولد سلامت‌آباد
مقدمه
در دنیای درمان دیابت نوع ۲، بسیاری از رویکردها بیشتر بر مدیریت سطح قند خون تمرکز دارند تا درمان ریشه‌ای مشکل. این تمرکز معمولاً منجر به چرخه‌ای از استفاده روزافزون از انسولین می‌شود که به جای حل مشکل اصلی، تنها مقاومت به انسولین را افزایش می‌دهد. در اینجا، با تمثیلی جذاب از دیابت‌آباد، تلاش می‌کنیم تا این چرخه معیوب و نقش رویکردهای ریشه‌ای مانند پزشکی فانکشنال را توضیح دهیم.
دیابت‌آباد: شهری پر از گلوکز
تصور کنید که در شهری به نام دیابت‌آباد در خیابانی به نام خیابان کبد زندگی می‌کنید. در این شهر همه دوستانه هستند و درب‌های خانه‌هایشان همیشه باز و بدون قفل است. روزی سه بار، آقای انسولین با کامیون خود در خیابان‌ها می‌چرخد و یک لیوان کوچک گلوکز به هر خانه تحویل می‌دهد. زندگی خوب پیش می‌رود و همه خوشحال هستند.
مشکل از کجا شروع می‌شود؟
با گذشت زمان، آقای انسولین دفعات بیشتری به خانه‌ها سر می‌زند و به‌جای لیوان‌های کوچک، سطل‌های بزرگی از گلوکز تحویل می‌دهد. او باید هر شب کامیون گلوکز خود را خالی کند، وگرنه شغلش را از دست می‌دهد. مدتی گلوکز اضافی را در خانه ذخیره می‌کنید و زندگی ادامه می‌یابد، اما در نهایت خانه‌تان کاملاً پر می‌شود. گلوکز شروع به فاسد شدن و بدبو شدن می‌کند. شما تلاش می‌کنید با آقای انسولین صحبت کنید، اما بی‌فایده است. تمام خانه‌ها در تمام خیابان‌ها با همین مشکل روبرو هستند.
مقاومت در برابر انسولین
حالا چه کاری انجام می‌دهید؟ با ناامیدی فریاد می‌زنید: «دیگر این گلوکز سمی را نمی‌خواهم! خانه‌ام پر شده و دیگر جایی ندارم.» درب خانه‌تان را قفل می‌کنید تا آقای انسولین نتواند گلوکز بیشتری به داخل خانه‌تان بریزد. مقدار کمی گلوکز مشکلی نداشت، اما این حجم دیگر غیرقابل تحمل است. دوز گلوکز، آن را به سم تبدیل کرده است. شما فقط از خانه‌تان محافظت می‌کنید و این همان چیزی است که به آن مقاومت به انسولین می‌گویند.
چرخه انسولین و مقاومت
آقای انسولین اکنون نمی‌تواند گلوکز اضافی را تخلیه کند و نگران شغلش است. بنابراین از برادران خود کمک می‌گیرد. آن‌ها درب خانه‌تان را شکسته و بشکه‌های گلوکز را داخل می‌ریزند—تا زمانی که شما درب خانه را با میله‌های فولادی تقویت می‌کنید. اکنون یک رقابت به وجود آمده است: افزایش انسولین برای شکستن مقاومت شما و افزایش مقاومت شما برای مقابله با انسولین بیشتر.
هرچه انسولین بیشتر شود، مقاومت هم بیشتر می‌شود و هرچه مقاومت افزایش یابد، بدن نیاز به انسولین بیشتری پیدا می‌کند. این چرخه ادامه می‌یابد، بدون اینکه مشکل اصلی حل شود.
تبدیل گلوکز به چربی: تلاش برای مدیریت اضافه‌بار
با ذخیره شدن این حجم عظیم گلوکز در خانه، تصمیم می‌گیرید آن را به چربی تبدیل کنید، بسته‌بندی کرده و برای دوستانتان در خیابان پانکراس، خیابان عضلات اسکلتی و دیگر مکان‌ها ارسال کنید. (در سلول‌های ما، گلوکز انسولین را تحریک کرده و کبد را پر می‌کند. این امر موجب فعال شدن فرآیند تبدیل گلوکز به چربی جدید (DNL) می‌شود. چربی اضافی در کبد انباشته شده و آسیب ایجاد می‌کند. بنابراین کبد که بیش از حد پر شده است، این چربی را به پانکراس، عضلات اسکلتی و اطراف اعضای شکمی منتقل می‌کند تا فشار را از روی خود کاهش دهد. در همین حال، انسولین همچنان تلاش می‌کند گلوکز بیشتری را وارد کند و سلول‌های کبدی برای حفاظت از خود، مقاومت به انسولین را افزایش می‌دهند.)
بازگشت به دیابت‌آباد: وقتی خیابان‌ها پر از گلوکز می‌شوند
در شهر دیابت‌آباد، همه درها سه قفله شده و توسط سگ‌های نگهبان—سگ‌های بزرگ—محافظت می‌شوند. برادران انسولین دیگر نمی‌توانند این حجم عظیم گلوکز را تحویل دهند. گلوکز در خیابان‌ها سرریز شده است. زمانی که دیگر هیچ راه‌حلی به ذهن نمی‌رسد، متخصص دکتر غدد وارد عمل می‌شود. او نتیجه‌گیری می‌کند که گلوکز واقعاً سمی است و خیابان‌ها باید فوراً پاک‌سازی شوند.
با وجود سیل برادران انسولین که در اطراف پرسه می‌زنند، دکتر غدد تصمیم می‌گیرد که بهترین راه‌حل استفاده از انسولین بیشتر است. او گروهی از افراد انسولین را استخدام می‌کند تا گلوکز بیشتری را به زور به خانه‌های مقاوم وارد کنند و خیابان‌ها را پاک کنند. سپس با رضایت به خود می‌گوید: «نگاه کنید! خیابان‌ها چقدر تمیز شده‌اند.»
اما مشکل همچنان باقی است
دکتر غدد با رضایت به خود می‌گوید: «نگاه کنید! خیابان‌ها چقدر تمیز شده‌اند.» اما او متوجه نمی‌شود که این راه‌حل موقتی است. خانه‌ها دوباره پر می‌شوند و ساکنان شهر مقاومت خود را افزایش می‌دهند. حتی افراد اضافی گروه انسولین هم دیگر نمی‌توانند گلوکز بیشتری را وارد کنند.
دکتر غدد به جای اینکه جلوی ورود گلوکز به شهر را بگیرد یا مقداری از گلوکز اضافی را از بین ببرد، تنها یک راه‌حل برای هر مشکلی می‌دهد: انسولین بیشتر. برای کسی که تنها ابزارش چکش است، همه چیز شبیه میخ به نظر می‌رسد.
در بدن ما، قند بیش از حد منجر به تولید بیش از حد انسولین شده است. با این حال، راه‌حل پذیرفته‌شده کنونی این است که انسولین بیشتری تجویز شود. اگر سطح انسولین از قبل بالا باشد، چرا باید مقدار بیشتری از آن تجویز شود؟ به جای حذف قند اضافی، انسولین صرفاً آن را در بدن جابجا کرده و به تمام اعضای بدن می‌فرستد. دوزهای بالاتر انسولین تنها مقاومت به انسولین را افزایش می‌دهند. حتی اگر علائم قند خون بالا بهبود یابند، بیماری دیابت نوع ۲ بدتر می‌شود.
ما می‌پذیریم که سطح بالای قند خون مضر است. اما سوالی که به ندرت پرسیده می‌شود این است: اگر این سطح بالای قند خون در خون سمی است، چرا نباید درون سلول‌ها نیز سمی باشد؟ هنگامی که گلوکز با سرعت بیشتری نسبت به مصرف انرژی وارد سلول‌ها می‌شود، در داخل سلول انباشته می‌شود. دلیل ایجاد مقاومت به انسولین در تمام اعضای بدن و در تمام مردم جهان دقیقاً برای حفاظت در برابر این بار سمی قند است. این مکانیزم یک واکنش دفاعی مثبت است، نه منفی.
ورود تیم سبک زندگی: قهرمانان جدید
در اوج ناامیدی، گروهی جدید وارد شهر می‌شوند: تیم سبک زندگی. این تیم متشکل از متخصصان تغذیه، مربیان ورزشی، و مشاوران سلامت است که با رویکرد پزشکی فانکشنال به شهر آمده‌اند. آن‌ها به جای تلاش برای وارد کردن گلوکز بیشتر، به ساکنان شهر آموزش می‌دهند که چگونه از گلوکز اضافی خلاص شوند.
تولد سلامت‌آباد
با تلاش‌های تیم سبک زندگی، شهر دیابت‌آباد به تدریج تغییر می‌کند. درهای خانه‌ها دوباره باز می‌شوند، گلوکز اضافی از بین می‌رود، و آقای انسولین می‌تواند به وظیفه اصلی خود بازگردد: تحویل مقدار مناسب گلوکز به هر خانه. شهر دیابت‌آباد اکنون به سلامت‌آباد تبدیل شده است، جایی که ساکنان آن سالم‌تر و شادتر زندگی می‌کنند.
نتیجه‌گیری
مقاومت به انسولین یک واکنش دفاعی بدن در برابر گلوکز اضافی است. به جای افزایش انسولین، باید با اصلاح سبک زندگی و ریشه‌یابی علل اصلی، این چرخه معیوب را شکست. تیم سبک زندگی با رویکرد پزشکی فانکشنال نشان می‌دهد که راه‌حل پایدار و مؤثر برای درمان دیابت نوع ۲، تغییر سبک زندگی است.
